Amaç:
Adeziv kapsülit tedavisinde konservatif tedavi genellikle başarılı sonuçlar verir ve steroid enjeksiyonu konservatif tedavi yöntemleri arasında sıklıkla tercih edilen etkili bir yöntemdir. Biz bu çalışmada adeziv kapsülitli hastalarda eklem içi steroid uygulamasını eklem dışı (rotator intrval) steroid uygulaması ile karşılaştırmayı amaçladık.
Gereç ve Yöntem:
Çalışma için etik kurul onayı alındı. Ortopedi polikliniğinde adeziv kapsülit tanısı konulan hastalar dahil edildi. Teşhis, fizik muayene ve Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRI) bulgularıyla doğrulandı. Biseps tendonların uzun başı için rotator manşetlerinde radyolojik yırtık bulgusu olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Daha önce adeziv kaspulit tanısı ile tedavi edilen veya omuz eklemine herhangi bir enjeksiyon yapılan hastalar çalışmaya dahil edilmedi. Dahil edilen hasta grubu yaş, cinsiyet, şikayet süresi, eşlik eden diyabet (DM) hastalığı ve hastalığın klinik evresine göre iki gruba ayrıldı. Randomizasyon için poliklinikten alınan bilgilere göre tabakalı randomizasyon uygulandı. Grup 1'deki hastalara USG rehberliğinde anterior ekstraartiküler steroid enjeksiyonu yapılırken, grup 2'deki hastalara USG rehberliğinde posterior artikülersteroid enjeksiyonu yapıldı. Tüm hastalara 1 mL triamsinolonasetonid (40 mg/mL) ve 1 mL prilokainhidroklorür (%2) kombinasyonu enjekte edildi. Hastalar ilk olarak enjeksiyondan önce değerlendirildi, gruplara randomize edildi ve gruplara kör olan bir ortopedi cerrahı tarafından prospektif olarak takip edildi. Enjeksiyondan 1, 3 ve 6 hafta sonra ağrı (görsel analog skala skoru; VAS), fonksiyonel durum (Amerikan Omuz ve Dirsek Cerrahları skoru; ASES ve Kol, Omuz ve El Hızlı Engellilik; Hızlı DASH) ve aktif omuz eklem hareket açıklığı (ROM) açıları için değerlendirme yapıldı. Her ölçüm periyodu ve her grup için ortalamalar ve standart sapmalar not edildi. Gruplar arasındaki her bir dönemdeki iyileştirmeler ve ön enjeksiyon değerleri arasındaki farklar ve gruplar arasındaki her bir takip dönemi Ficherexact testi, bağımsız örnekler t testleri ve Manova testi kullanılarak analiz edildi. P < 0.05 anlamlı olarak kabul edildi.
Bulgular:
Çalışmaya toplam 27 hasta alındı, ancak 21 hasta ile takibe devam edildi. 2 hasta çalışma dışı bırakılırken (takiplere katılmama, dış merkezde opere olma gibi nedenlerle), yakın zamanda enjeksiyon yapılan 4 hasta takip süresinin yetersiz kalmasından dolayı (takip süresi yeterli olmadığı için) çalışmaya alınmadı. Çalışma devam ettiği için 13 hastanın (grup 1'de 5 hasta, grup 2'de 8 hasta) 6.hafta sonuçları alındı. Tüm hastalar yaş, cinsiyet, taraf, diyabet varlığı, şikayetlerin süresi ve hastalık evresi açısından benzer özelliklere sahipti (P>0.05). İzlemde tüm grupların enjeksiyon sonrası fonksiyonel skor, ağrı skalası ve ROM açısından olumlu ilerleme kaydettiği gözlendi. Grup 1'deki hastaların tüm takip periyotlarında daha düşük ağrı skorları vardı, ancak bu fark anlamlı değildi (P>0.05). Grup 2'de daha üstün olan 1. ve 3. haftalarda yapılan dış rotasyon ölçümleri dışında, ROM genellikle grup 1 hastalarda daha yüksek bulundu. ROM 'daki bu fark sadece abdüksiyon ve öne fleksiyon açılarında grup 1 lehine anlamlıydı. Grup 1 hastalarında fonksiyonel değerlendirme skorları (Quick DASH ve ASES) daha üstün bulunurken, bu fark sadece 6. haftadaki Quick DASH skorlarında anlamlıydı.
Sunuç:
Her iki tedavi de primer adheziv kapsüliti olan hastalarda etkiliydi. Bununla birlikte, anterior eklem dışı enjeksiyon tekniği, primer adheziv kapsülitli hastalarda posterior eklem içi glenohumeral enjeksiyondan daha üstün fonksiyonel skorlar ve abduksiyon/ileri fleksiyon restorasyonu sağlamıştır. Verilerin konfirmasyonu için daha büyük bir örneklem büyüklüğü gereklidir.
Adeziv kapsülit, Ultrasonografi, İntraartiküler enjeksiyon, Omuz, Ekstraartiküler enjeksiyon
Anahtar Kelimeler: Adeziv kapsülit, Ultrasonografi, İntraartiküler enjeksiyon, Omuz, Ekstraartiküler enjeksiyon
|
