Giriş: Kronik böbrek yetmezliği olan hastalarda, renal replasman tedavileri arasında, periton diyalizi önemli yer tutmaktadır. Tüm kronik böbrek yetmezliği hastalarında olduğu gibi, periton diyalizi hastalarında da rezidüel renal fonksiyon oldukça fazla öneme sahiptir.
Bu çalışmada periton diyalizi hastalarında, eritrosit dağılım genişliğinin, rezidüel renal fonksiyon kaybı üzerine etkisini incelemeyi amaçladık.
Yöntemler: Kayseri Şehir Hastanesi periton diyalizi polikliniğinde, Ocak 2009 -Aralık 2017 tarihleri arasında periton diyaliz tedavisi başlanan 18 yaş üstü ve 70 yaş altı 211 hastanın, başlangıç bazal verileri retrospektif olarak tarandı. Analitik olarak Cox orantısal hazard modelleri kullanıldı.
Bulgular: Hastaların ortalama yaşı (SD) 46.9 (8.6), erkek oranı %48.8 idi . Hastaların % 60.7 'de diabetes mellitus mevcut idi. Bazal sayısal değişken olarak eritrosit dağılım genişliğinin, düzeltilmemiş Cox modelinde, eritrosit dağılım genişliğinde, % 1’ lik (1 ünite) artış, % 28' lik rezidüel renal fonksiyon kaybı riski oluşturmakta olduğu bulundu (p=0.007). Tamamen düzeltilmiş modelde, etkide zayıflama gözlenmekle beraber rezidüel renal fonksiyon kaybı riskinin sebat ettiği saptandı. Eritrosit dağılım genişliği medyan değerine göre kategorize edilip analiz tekrarlandığında tam düzeltilmiş modelde HR 1.68 (%95 GA ,1.03-2.75) olarak bulundu. Kaplan-Meier ile sağ kalım grafikleri çizdirildi ve long-rank testine göre de eritrosit dağılım genişliği değeri medyandan yüksek olan hastalarda rezidüel renal fonksiyon kaybı ihtimali, düşük olan hastalara göre anlamlı olarak fazla olduğu görüldü (long-rank, p=0.016) .
Sonuç: Periton diyalizi hastalarında başlangıç yüksek eritrosit dağılım genişliğine sahip olan hastaların, rezidüel renal fonksiyon kaybı açısından daha yüksek riske sahip oldukları görüldü. Eritrosit dağılım genişliği, rezidüel renal fonksiyon kaybının tahmininde katkısı olabilir.
Anahtar Kelimeler: periton diyalizi, eritrosit dağılım genişliği, reziduel renal fonksiyon
|
